GED4WEB versie 4.44 Truyman Albert Gerard [Mannelijk]
Bron
Titel: Doodsbrief
jaardag in feestzaal Versailles, Kloosterstraat 18 te Beveren (zie uitnodiging en menu-kaarten.
BIOGRAPHY: Bij het uitbreken van de oorlog in mei 1940 vluchtte hij, samen met onze Frans, per fiets naar Frankrijk.
Uit zijn verhaal meen ik te kunnen opmaken dat hij in de streek van Aix en Le Puy in Zuid Frankrijk moet gezeten hebben. Deze jonge mannen werden bijeengebracht misschien met de bedoeling ze nog in het (Franse ?) leger in te schakelen.
"Ginderboven stond die Lieve-Vrouw (Basiliek van Le Puy ?). We konden alle dagen roepen, maar hulp kwam er niet!"
Frans moet in de streek van Brest geraakt zijn.
Na hun terugkeer werd Petrus (in 1943) opgeëist voor verplichte arbeidsdienst in Duitsland.
Hij verbleef in de omgeving van Dresden. Daar was hij in de nacht van 13-14 februari 1945 getuige van de verwoesting der stad. Om 22.15 u. kwam een eerste vloot van 244 Lancaster-bommenwerpers; om 1.30 u. een tweede vloot van 529 Lancasters. "Het was dienacht zo licht als overdag. Ge kon de gazet lezen."
Op volgende website is een 'Duitse' beoordeling van dit drama te lezen:
http://www.abbc.com/nj/dresden.htm
"National Journal: Dresden, der Mord 500.000 unschuldigen Deutschen in nur einer Nacht."
Na de bevrijding kwam Petrus me bezoeken in het Klein-Seminarie in Sint-Niklaas, waar ik toen intern was (Syntaxis). Hij was zo goed als kaal geworden. Ik herinner me dat hij het had over het boerenbedrijf thuis, waar vader zo "van den ouden stempel" was. Vader was toen ook al 70 jaar.
Iedereen was weer thuis!
Nota: Uit een e-mailbericht dd.18.05.2005 (romivanstraten@hetnet.nl) :
In den fruehen Abendstunden des 13. Februar 1945 gegen 21:41 Uhr
heulten die Sirenen der Lazarettstadt Dresden das erste mal auf. Die Bewohner der Elbmetropole machten sich zu der Zeit noch keine Sorgen, da Dresden als Stadt ohne Bewaffnung und ohne militaerischen Nutzen bekannt war und von ca. 1,2 Millionen Frauen, Kindern und Greisen bewohnt wurde.
Gegen 22:09 Uhr gab der Rundfunk durch, daß die alliierten Bomberverbaende ihren Kurs geaendert haben und nun auf Dresden zufliegen. Kurz darauf befanden sich 244 britische Bomber am Himmel der deutschen Kulturstadt. Drei Stunden nach dieser ersten Angriffswelle - es befanden sich bereits alle verfuegbaren Rettungsmannschaften, Sanitaeter und Feuerwehmaenner in Dresden - verdunkelten weitere 500 Bomber den Himmel.
Am naechsten Tag folgte die letzte Angriffswelle mit erneut 300 US-B-17-Bombern. Zwischen 12:12 Uhr und 12:21 Uhr warfen diese 783 Tonnen Bomben ab. - Das entspricht mehr als 85 Tonnen pro Minute. Nach dem Abwerfen setzten die US-Bomber zum Tiefflug an und beschossen Fluechtende mit ihren Bordwaffen. In diesen drei Angriffsschlaegen, die insgesamt 14 Stunden andauerten, warfen die "Befreier" 650.000 Brandbomben und 200.000 Sprengbomben ab, welche einen Feuersturm von ueber 1000 Grad in der Stadt erzeugten. Obwohl Dresden weder Flugabwehr, noch Ruestungsindustrie oder aehnliche kriegswichtige Ziele besass wurden weit mehr als 350.000 unschuldige deutsche Zivilisten in diesen zwei Tagen kaltbluetig ermordet.
Keiner der schuldigen Alliierten wurde jemals fuer dieses brutale Kriegsverbrechen auch nur angeklagt und die Massenmedien und die bundesdeutsche Regierung schweigen diese Taten tot und sehen es nicht als noetig an den Opfern zu gedenken.!
BRONNEN: In "De Beverse Klok" van 6 juli 2012, blz. 1-3, staat een artikel van R.P. '100 jaar geleden werd Celineke geboren' met foto's, ook van mijn broer Petrus in het COO-bestuur van Melsele 1959-1965.
- Een foto van het bestuur van de C.O.O. van Melsele in 1966 met Petrus als voorzitter is verschenen, met enig commentaar, in "Het Land van Beveren", december 2014, blz.327, in een artikel van Freddy BUYS, 'Ouderlingenhuisvesting in Melsele (1826-2014). Bij de opening van het nieuwe WZC Briels', blz.314-334).
N.B. Petrus was lid, c.q. voorzitter, van de COO-Melsele dd. 6 juli 1959 - ...
DEATH: Vermeldingen op zijn doodsbrief:
"Erkend weggevoerde
Erevoorzitter C.O.O. Melsele
Gewezen raadslid O.C.M.W. Beveren
Gewezen lid van de Landelijke Gilde en OKRA
Gewezen lid van verschillende schuttersverenigingen (Zie o.a.
bijdragen in "De Voorpost" 1979 en 1980)
Vereremerkt met verschillende eretekens"
BURIAL: Uitvaartliturgie in de parochiekerk O.-L.-Vrouw te Melsele op vrijdag 27 februari 2009 om 11 uur.
Teraardebestelling op de gemeentelijke begraafplaats te Melsele.
Homilie in de uitvaartmis door pastoor Palmère De Kesel (mij bezorgd door Christine De Gendt via e-mail dd. 04.03.2009):
Homilie Petrus Truyman
Dierbare familie,
In naam van de pastoor, mijzelf, de parochiegemeenschap van Melsele en parochieploeg van O.L.Vrouw van Bijstand te Beveren wil ik u nogmaals onze christelijke deelneming aanbieden bij het heengaan van uw vader, schoonvader, grootvader, overgrootvader endierbaar familielid Petrus Truyman.
Petrus is geboren te Melsele op 30 mei 1923 in een landbouwersgezin met 7 zonen waarvan hij de 2de jongste was. Petrus had graag gestudeerd, maar zoals dit vroeger meer voorkwam ging dit niet omdat er teveel helpende handen nodig waren op het erf. In de oorlogsjaren heeft hij nog in Duitlsand moeten werken, dit was een zeer onzekere periode.
In 1949 huwde hij met Céline Hens die hij reeds voor de oorlog had leren kennen. Na hun huwelijk gingen ze inwonen bij zijn ouders. Petrus nam destijds het landbouwbedrijf over.
Na 5 jaar huwelijk werd hoopvol uitgekeken naar de geboorte van een eerste kindje (Jozef), maar dit kindje was doodgeboren. Nadien volgden er nog 4 kinderen: Christianne, Roger, Godelieve en Marie-Lou.
Petrus is gans zijn leven landbouwer geweest, maar zich nog verdienstelijk ingezet op politiek vlak. Heel wat jaren was hij voorzitter van de C.O.O. het vroegere O.C.M.W. in Melsele. Hij is ook nog raadslid geweest van het O.C.M.W. Beveren.
Petrus was een sociaal voelend man. Hij was lid van de Landelijke Gilde en van O.K.R.A. Op zondag ging hij schieten en hij ging ook graag een kaartje leggen.
Elke zondag was hij trouw aanwezig in de zondagsviering te Melsele.
Het overlijden van zijn echtgenote Celine in december 2000 was een zeer zware slag voor hem.
Sedert een jaar en een half verbleef hij in 'De Notelaar' te Beveren.
Al een 3-tal jaar had hij problemen met spreken. De laatste tijd was er bijna geen communicatie meer mogelijk.
En op 21 februari 2009 is Petrus in de Notelaar omringd door zijn familie overleden.
We hebben zojuist in het evangelie een verhaal gelezen over twee mensen die op weg zijn. Ze zijn de weg kwijt. Ze zien het niet meer zitten. Het is het verhaal van twee mensen in diepe rouw. Iemand van wie ze hielden is overleden. Heel herkenbaar want jullie beste familieleden hebben ook de pijnlijke opdracht gekregen iemand 'los te laten'. Als lijden en verdriet op onze levensweg komt beheerst dit in den beginne heel ons leven. Je bent machteloos, je lijkt aan je lot overgeleverd. Je bent lam geslagen.De wereld gaat aan U voorbij, alles blijft stil staan.
De twee leerlingen waren wel heftig in discussie over Jezus' woorden en daden. Wanneer verdriet op onze weg komt moeten we erover praten. Dit woord mag een klacht, een vloek een kreet zijn. De kwaadheid, de hulpeloosheid uit zich in woorden.
Dit alles is zeer bijbels. Op veel plaatsen in de bijbel spreken lijdende mensen over hun ervaringen. Ze noemen hun lijden onverdiend en zinloos. We zien hoe Job zich afzet tegen het lijden dat hem overkomt.
Tijdens hun tocht krijgen die twee reizigers gezelschap van een vreemde tochtgenoot. Merkwaardig is hoe hij meeloopt in de verkeerde richting. Hij luistert en spreekt hen toe. Hij houdt ze niet tegen. Hij dwingt hen niet tot stilstand en tot terugkeer. Ze kunnen aan hem hun verhaal kwijt. Ook hun ontgoocheling en ongeloof.
Mensen die rouwen hebben de steun nodig van anderen. Mensen kunnen elkaar helpen om het lijden te verzachten, om het lijden in te dammen en onschadelijk te maken. Solidariteit laat de mens die verdriet heeft weten dat hij niet alleen is met en in zijn verdriet.
Nu neemt het verhaal een wending. Tot hier is dit verhaal een diep menselijk verhaal van twee mensen met verdriet. Maar nu maken die reizigers een sprong. De sprong van het geloof. De leerlingen van Emmaüs komen tot het ZIEN van Jezus in zijn ware gedaante. De Heer is werkelijk verrezen.
Dat is de hoop bij christenen dat de dood niet het einde is. Onze overledenen delen in de verrijzenis. Want de verrezen Christus is voorganger en levensgids voor ons allen. Hij laat zien dat zijn en ook onze weg niet doodloopt. De weg van Emmaüs naar Jeruzalem. Het is een weg ten leven!
Een hoopvolle gedachte.
BRONNEN: 'De Beverse Klok' van 23 januari 2015, nr.18, blz. 3 : Foto (1973) met Petrus, als voorzitter C.O.O., bij honderdjarige Marieke De Gendt.
(Research):vanaf jaarBAPM: FORM Place,County,State,Country
BAPM: EVEN
EVEN: FORM Place,County,State,Country
EVEN: NICK Petrus
NICK: NICK Petrus
_CRE
DATE 26 JUL 2020
TIME 01:01:21
NOTE: _CRE
DATE 26 JUL 2020
TIME 01:01:21
OBJE: _SIF 0
OBJE: _SMC 1
DATE 26 JUL 2020
TIME 01:01:21
DATE 26 JUL 2020
TIME 01:01:21
DATE 26 JUL 2020
TIME 01:01:21
DATE 26 JUL 2020
TIME 01:01:21
_CRE: _CRE
DATE 26 JUL 2020
TIME 01:01:07
Deze HTML database is gemaakt met een geregistreerde versie van GED4WEB versie 4.44
Copyright 2025 Harry Truyman