Afscheid van Albert Truyman 1933 - 2025

Zoon van Frans Truyman en Madeleine Laureyssens



Zeilschip "Mercator"

De term 'uitvaart' is nog nooit zo toepasselijk geweest als vandaag, denk ik. Hij kon het echt niet laten, het varen. Dat vertelden Karine, Peter en Harry mij. Niet doorheen zijn leven, niet tijdens zijn pensioen, en zelfs niet voorbij zijn leven. Ook over de grens van het leven en de dood heen blijft Albert varen. Hij koos ervoor om uit te varen. Om zijn eigen koers opnieuw te bepalen. Om kapitein van zijn schip, zijn leven, te blijven. En dat typeert hem. Albert hield vast aan een omlijnde structuur, aan patronen, aan waarden, aan overtuigingen die hem met de paplepel werden ingegeven en waarvan hij vond dat hij er zich aan moest houden. Maar hij was tegelijkertijd ook een avontuurlijke man. Een gedreven ontdekkingsreiziger. Een vrije ziel. De aantrekkingskracht die boten, schepen, het water, het leven op zee op hem hadden was enorm. En onomkeerbaar. Al als klein manneke was hij begeesterd door het maritieme leven. Boten was al wat de klok sloeg voor hem. Hij koos dan ook al heel vroeg voor het ruime sop. Het was niet zijn hobby, het was niet zijn passie, het was zijn leven. Heel zijn zijn. Albert was onlosmakelijk verbonden met het trotseren van de onstuimige zee. De zee is - net zoals Albert - altijd in beweging. Het water deint heen en weer tussen eb en vloed. Tussen komen en gaan. Een continue stroom die ons eraan herinnert dat het leven geen eindpunt kent. Elk leven brengt iets in beweging en blijft in beweging. Elk leven heeft als een rimpeling op het water effect op andere levens. Op mensen in je omgeving; op je vrouw, je kinderen, je kleinkinderen, je familie, je collega's en je vrienden. Je bent voor veel mensen van betekenis. Hoe dan ook. Je brengt veel mensen plezier en bescherming, maar ook uitdagingen. De zee kan ook woest en onvoorspelbaar zijn. Net zoals het leven zelf. Je weet nooit echt wat er komt en daarin moet je roeien met de riemen die je hebt. Dat wilde, zware leven opzoeken was als een tegenbeweging voor zijn structuur en vaste stramienen in zijn leven. Eigenlijk ging Albert vaak tegen de stroom in, zonder dat hij het misschien ten volle besefte. Ondanks zijn hang naar structuur, koos hij altijd zijn eigen weg en volgde hij zijn zin voor avontuur. Net zoals Peter en Karine dat ook op hun manier doen. Hoe verschillend ze ook lijken, in de kern van hun zijn, zijn ze door die gelijkenis innig verbonden. De zee bezit ook een enorme kracht. En ook die wordt in het leven van Albert weerspiegeld. Er zat een enorme daadkracht in hem. Een gedrevenheid om het goed te hebben in het leven; om zijn rol als hoofd van de familie au sérieux te nemen. Op heel jonge leeftijd nam hij de verantwoordelijkheid voor zijn leven. En dat was lang niet evident. Maar hij was vastberaden om samen met Peggy een leven op te bouwen dat zekerheid aan zijn gezin bood. Hij wilde zorgen voor een veilige thuishaven. Dat dat in het begin van een volwassen leven best uitdagend moet geweest zijn, is zacht uitgedrukt. Zonder geld, zonder plan, met een afstand die niet zomaar te overbruggen viel. Maar hij deed het. Zij deden het. Zij wisten samen een plan uit te dokteren en voor een zachte bedding te zorgen. Dat is best straf te noemen. Na de woelige laatste weken mag de rust nu zachtjes aan weerkeren. Daarin zetten we nu rustig de eerste stappen. Lieve mensen, goeiemorgen Vandaag zijn wij hier samen in deze aula om de gedreven, gestructureerde, hardwerkende, hulpvaardige, toegewijde, kordate, spaarzame, fervente zeeman een mooie uitvaart te geven en te wensen. Welkom op de afscheidsceremonie van Albert Truyman. Welkom op de plek waar we ons onderdompelen in zijn levensverhaal. Waar de mens die hij in zijn diepe binnenste was de branding mag bereiken. Waar de dominante golven die hij in zijn leven soms uitte, mogen breken en waar zijn pure, schone kracht als zacht, wit en hoopvol schuim op jullie levenspad mag blijven liggen. Als een herinnering aan wie hij was, aan wat hij heeft betekend en aan wat hij blijft betekenen voor jullie. Hij mocht zijn thuishaven verlaten en opnieuw op ontdekkingstocht gaan. Hij mocht koers zetten richting nieuwe bestemming. Een die onbekend is, maar die hij met een grote vastberadenheid wilde leren kennen. Ik nodig jullie uit om hem met veel liefde en een warm hart uit te zwaaien. Om hem een mooie tocht en een behouden thuiskomst te wensen. En om je dicht bij hem te voelen. Bij wie hij in z'n diepste binnenste was. Familie heeft altijd een belangrijke rol in Alberts leven gespeeld. Die waarde kreeg hij al als kind mee toen ze als gezin bij de familie van zijn vaders eerste en jong overleden vrouw ging wonen tijdens de oorlogsjaren. Die band is altijd innig gebleven. Ze vormden als het ware één familie met wel meer dan 100 leden. Een hechte clan die elkaar droeg en hielp als dat nodig was. En ook via zijn moeder mocht hij ervaren dat een warm gezin heilzaam was. Voor haar waren haar kinderen alles. Die zorgzaamheid legde hij als kind al aan de dag. Hij ontfermde zich mee over zijn kleine broertje Harry. Ook al was Harry te klein om het zich nu nog te herinneren. De sterke band die ze later verder uitbouwden spreekt wel boekdelen. Ze gingen samen op vakantie en om de veertien dagen kwam Harry op bezoek. Dan dronken ze koffie met een whiskey erbij. Een vast ritueel dat hen dierbaar was. Ook met Fons had hij een warme band en voelde hij zich verbonden. Na hun tijd op 't Heiken, verhuisde het gezin naar 'den dam' in de Burchtsestraat waar de kiem voor zijn tweede passie werd gelegd. Het tuinieren. Albert hielp er zijn vader met veel plezier en toewijding in de tuin. In '52 trok het gezin vervolgens naar Dorp West om daar café Het Anker uit te baten. Als een voorteken kwam het maritieme leven zo nog meer in zijn leven. Want schepen en de zee zaten al vroeg in Harry's hart. Al als kind was hij daartoe aangetrokken vertelde Harry. Hij ging tot ongeveer zijn 14 jaar naar de Sint-Martinusschool in Burcht, maar dan wilde Albert de scheepvaart in. Ik zei 'ongeveer 14' want hij is een novemberkind en dus laat op het jaar jarig. Om op de zeevaartschool in Antwerpen binnen te mogen moest je 14 jaar zijn. Via via heeft zijn moeder ervoor gezorgd dat hij er toch mocht starten. Dankzij die actie neemt zijn leven een snelle vaart. Een jaar later vertrok hij al met de Mercator op een avontuurlijke reis richting Amerika en Martinique. Als jong knaapje dat harde zeeleven al weten en willen trotseren zegt veel over zijn bezieling, zijn durf en zijn ondernemingszin. Slapen in hangmatten, het dek schrobben en andere zware karweien uitvoeren en telkens maar een paar uur slapen is zeker niet iederen gegeven. Maar gebeten door de zeevaartmicrobe monsterde hij na zijn opleiding aan voor de lange vaart. En zijn zeeboek liegt er niet om. Hij reisde de wereld rond. Tot hij in april van 1956 ongelukkig ten val komt op een kleine coaster die de Middellandse Zee zou bevaren. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis en het schip voer uit zonder hem. Na zijn herstel ging hij in dienst bij het leger. Bij de zeemacht, uiteraard. Hij werd gestationeerd in Duitsland, in Keulen bij de Rijnflottielje. En daar leerde de knappe zeeman tijdens een avond uit de mooie Emilie kennen, die zichzelf liever Peggy noemde. Ze zou altijd die meer Amerikaans klinkende naam behouden. Dat het grote liefde was, is ontegensprekelijk. Hij reed een paar keer op en neer naar Keulen met zijn scooter en zij kwam mee naar België om hier - in een taal die ze niet beheerste en op een plek waar ze niemand kende - samen een leven op te bouwen. Om allebei hard te werken om genoeg en soms niet genoeg geld te verdienen. Om vastberaden voor elkaar te kiezen en een engagement aan te gaan dat ongetwijfeld van hen beiden veel heeft gevraagd. Zoals Karine het zo mooi zei; zij zat in 1959 verborgen achter het bruidsboeket. Wat later volgde Peter. Albert en Peggy beslisten samen hoe ze hun gezinsleven gaan vormgeven. Hij laat de lange vaart achter zich om hier, in Antwerpen, bootman te worden. En Peggy blijft aan wal om het huishouden en de opvoeding van Karine en Peter tot in de puntjes te verzorgen. Ze werkten hard. Allebei. Met veel overtuiging, elk op hun terrein. Dankzij de intense zorgen en zorgzaamheid van Peggy kon Albert, den Beir zoals hij onder de vrienden en collega's ook genoemd wordt, zich toeleggen op zijn carrière en zich een lange bijscholing tot havenloods permitteren. 13 jaar lang dook hij in de boeken en volbracht hij die zware studie - mede dankzij het vele afvragen door Karine - met verve. En zo zorgde hij jarenlang voor een veilige en vlotte vaart van de schepen op de Schelde. De stroom waarin Albert elke keer opnieuw het anker van zijn hart kon uitgooien. Albert kon goed varen en werd een gedegen en bekwame loods die enorm gewaardeerd werd bij de collega's, zowel in binnen- als in buitenland. Gaf hem maar de stevige, stormachtige weersomstandigheden. Hij kon daar wel weg mee. Hem oproepen bij Brabo gebeurde met 'Albert' of 'Beir', maar dat was voor Peter, die ook 20 jaar in hetzelfde bedrijf heeft gewerkt ne moeilijke. Hoe moest hij degene die hij 'papa' noemde nu met de voornaam aanspreken. Hij deed het een hele tijd niet, vertelde hij mij. En ik vond dat wel ontroerend. Hun waarden en overtuigingen zijn meestal tegenpolen. Ze konden bijna niet verschillender in het leven staan en het kon al wel eens goed botsen tussen hen, maar hij bleef altijd - ook op zijn werk - de zoon van zijn papa. Via die maritieme weg vonden ze elkaar heel erg en zagen ze hoe ze allebei die oplossingsbedenkers, die fixers met een nuchtere blik zijn. Hoe ze het elkaar graag zien in die praktische acties steken en allebei recht door zee zijn. Karine en Peter herinneren zich nog dat zelfs wanneer ze als gezin een cruise op de Moesel deden hun papa boven in de cabine kroop. Maar er waren ook andere vakanties. In de Ardennen bijvoorbeeld, in Normandië met de stacaravan of Noorwegen, met de boot uiteraard. Dan deed iedereen mee aan de activiteiten die Albert had voorzien. Dan gingen ze wandelen, vissen en krabbekes vangen. En er werd zelf gekookt. Dat vond Albert belangrijk. Ook later, als hij met Harry en Josephine op reis ging naar Cyprus - want daar had hij warme contacten met zijn collega-loodsen - dan zou Albert toch eerst altijd even checken of er ergens anders een goedkoper restaurant was. Zijn spaarzaamheid kon hij niet laten varen. Corfu was hun eerste vliegvakantie, met bijhorend hotel. En daar wilde Albert dan graag spek met eieren als ontbijt. Of later spaghetti op Cyprus. Ook dat was Albert. Hij hield vast aan zijn gewoontes, aan zijn vaste structuur en hij kreeg dat ook allemaal geregeld. Dat kon hij als de 'don' van de familie als geen ander. Hij besliste, hij gaf advies en de oplossingen. Tijdens familiefeestjes zat hij dan ook aan de kop van de tafel. Karine vertelde hoe gezellig de kerstfeestjes bij hen thuis waren. Met zelfgemaakte kroketjes en konijn. Met veel gezelligheid want voor Albert was in het gezelschap van zijn familie zijn heel belangrijk. Maar ook dan kon hij natuurlijk altijd opgeroepen worden. 'Hij had niet liever', zei Karine. Gelukkig kon hij na zijn pensioen nog heel wat jaren meevaren met de Rupel. En toen dat niet meer ging dan kwam Jan, zijn vroegere collega-loods en kapitein van de Rupel, hem halen zodat hij mee kon klussen op het schip. Hoe hun band is ontstaan en wat Albert voor Jan betekent, vertelt hij vandaag zelf. Ik geef hem graag het woord. Tijdens zijn pensioen nam Albert de keuken over. Zowel het koken als het kweken van de groenten werd een belangrijke tijdsbesteding van hem. Die groenten kweekte hij op zijn typerende gedreven en soms ook delegerende manier in de gezamelijke tuin van 't Velt, samen met Guy en Willy en later met versterking van zijn schoonzoon Erik. Willy schreef in naam van de bedreven tuiniers en hemzelf een tekst die hun warme band mooi schetst. Ik lees de tekst in hun plaats voor. 'Hij was nen echte pepe', zei Karine heel overtuigend. Hij was graag betrokken bij het leven van zijn kleinkinderen en als hij iets kon doen, iets kon regelen om hun leven aangenamer te maken, dan deed hij dat. Zoals een appartement regelen in Oostende toen dat voor Glenn en Kevin comfortabeler was bijvoorbeeld. Het kwam daarnet in de tekst van Willy en Guy al naar voor, Albert hield wel van verrassingen. Zo had hij, toen Dries en Nathalie 18 werden, het idee om voor hen en hun vrienden een verrassingsfeest op De Rupel te organiseren. Dat leek hem tof en dan ging hij daarvoor. En hij zou nooit een onderscheid gemaakt hebben. Iedereen kreeg altijd evenveel. Voor elk jarig kleinkind lag er altijd een envelopke klaar. Dries en Patrick voelden zich altijd welkom. Wat de tijd met en bij hun pepe voor hen betekent, deelt Dries graag met ons. Ik geef hem hiervoor graag het woord. 'Voor ons papa was er weinig grijze zone', vertelde Peter mij. Hij zag de dingen in zwart-wit. En dat maakte dat ouder worden en niet meer alles zelf kunnen voor Albert erg moeilijk lag. Hij kon dat moeilijk aanvaarden. Degene die vroeger altijd met een oplossing en hulp klaarstond, had nu zelf hulp nodig. Dat was niet evident. Voor hem niet, en ook niet voor zijn dierbare omgeving. Want wie teleurgesteld is in zijn eigen kunnen, zal soms maar met enige aarzeling de graag geboden hulp van anderen kunnen aanvaarden. De confrontatie kan te pijnlijk zijn. Zoals Peter mooi zei, 'iedereen heeft zijne rugzak hè'. Zo is dat zeker. Ieder van ons heeft een eigen verhaal. Eigen bagage die op een bepaalde manier weegt. En dan is het de hoe je met die rugzak omgaat. Ook dat doet iedereen op zijn of haar manier. Sommigen kijken ervan weg, anderen duiken erin of laden hem laagje per laagje uit. Dat is een keuze die ieder voor zich maakt. Zo'n keuze heeft een invloed op je omgeving. Daarin mag je je eigen weg zoeken. Je mag jezelf de tijd en de ruimte geven om te voelen wat dat met jou doet. Hoe het gemis van Albert aanvoelt, is voor iedereen anders. Ieder van jullie beleefde elk verhaal op zijn of haar eigen manier. Elke herinnering heeft jouw leven op een unieke manier gekleurd. En zo is de rouwtijd waarin je nu beweegt ook jouw tijd. Jouw rouw. Beleef hem op jouw unieke manier. Dat kan soms soms liefdevol en dankbaar zijn. Soms pijnlijk en boos. En dat mag er allemaal zijn. Zo neem je zachtjes aan weer het roer van je eigen levensschip in handen en vaar je weer je eigen koers. Net zoals Albert nu zijn koers verderzet. Zo zijn we aan het einde van Alberts levensviering gekomen, lieve mensen. Dank jullie wel om hier te zijn vandaag. Dank jullie wel om Albert warm te omringen en om mee naar zijn bijzondere levensverhaal te luisteren. Zo dadelijk nodigt mijn collega je nog uit om Albert hier vooraan nog even dag te zeggen. Kom maar rustig bij hem staan en bedank hem voor wat hij jou bracht in het leven. Neem maar de tijd om dat moment tussen jullie twee echt te voelen. Ik wens jullie toe dat jullie hem een mooie vaart kunnen wensen en dat jullie met een zacht hart terugblikken op jullie tocht samen. Dat je mag voelen hoe jullie nog steeds in hetzelfde vaarwater zitten, alleen op een manier die nieuw is en die tijd nodig heeft om te wennen. En ik wens jullie veel zachts en warmte toe voor de tijd die komt.

Terug naar naamindex / Back to Name index/ Retour a l'Index des noms


Terug naar/ Back to/ www.truyman-familie.be